Στις 20 Μαϊου του 1599 εκδόθηκε για πρώτη φορά μία συλλογή από 154 σονέτα από του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Σήμερα θυμόμαστε το πιο δυνατό και σίγουρα το πιο διάσημο από αυτά, στο νούμερο 116. Το Σονέτο εκδόθηκε με τον τίτλο "Let me not to the marriage of trur minds" και μιλάει για την τεράστια ισχύ της αληθινής αγάπης, η οποία δεν κλονίζεται και δεν αλλάζει απέναντι στις δυσκολίες κι αν το κάνει, όταν το κάνει, απλώς δεν είναι αληθινή. Κάτι που πρέπει πιθανόν να έχουμε κατά νου όλοι στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, κάθε φορά που αναρωτιόμαστε αν κάποιος μας αγαπάει τελικά πραγματικά. Η απάντηση είναι πολύ πιο εύκολη απ' όσο νομίζουμε.
«Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές
δεν θα δεχθώ
Δεν είναι η αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης
τα γυρίσματα
Και με το κάθε σκούντημα πέφτει και χάνεται.
Όχι, είναι σημάδι προαιώνιο
Που ακλόνητο τις τρικυμίες αντικρίζει
Του καραβιού που πλανιέται το άστρο
Η αξία του είναι άγνωστη, αν και το ύψος του μπορεί να υπολογιστεί.
Δεν είναι η αγάπη παιχνίδι του καιρού
που κυλάει με το κυρτό του το δρεπάνι,
Δεν είναι τριανταφυλλένια μάγουλα και χείλια.
Η αγάπη η αληθινή δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και βδομάδες,
Φτάνει μακριά μέχρι την άκρη της συντέλειας.
Αν είναι πλάνη αυτό και μου αποδειχτεί, ούτε τίποτα έχω γράψει στην ζωή
Ούτ’ άνθρωπος έχει ποτέ αγαπήσει»
Το Σονέτο 116 του Σαίξπηρ έγινε ευρέως γνωστό χάρη στην ταινία του Ανγκ Λι «Λογική και Ευαισθησία» όταν η Κέιτ Γουίνσλετ το απήγγειλε σε μία στιγμή απελπισίας, εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, προς την έπαυλη του αγαπημένου της, ο οποίος την εγκατέλειψε προκειμένου να παντρευτεί κάποια άλλη, πολύ πιο ευκατάσταση γυναίκα.
Η Tζέιν Ώστιν αναφέρει το συγκεκριμένο Σονέτο στο ομόνυμο μυθιστόρημα πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία, θέλοντας να παρουσίασει την αγάπη του Γουίλομπι για τη Μαριόν Ντάσγουντ ως εξ αρχής επιπόλαια και ασταθή.
Το στιγμιότυπο από την ταινία στο βίντεο που ακολουθεί.
Το πρωτότυπο Σονέτο στα Εδουαρδιανά αγγλικά του Σαίξπηρ.
"Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove.
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wand'ring bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me prov'd,
I never writ, nor no man ever lov'd."
