Το ντοκιμαντέρ για την καριέρα και τη ζωή του Ντέιβιντ Μπέκαμ προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να προσπαθήσει να γνωρίσει κανείς τον σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου που άλλαξε το status όχι μόνο των ποδοσφαιριστών, αλλά όλων των αθλητών. Όσοι μεγάλωσαν στα '90's θα θυμούνται τις ορδές θαυμαστών που ξεφώνιζαν στο πέρασμά του σαν να ήταν αστέρας του Χόλιγουντ. Τα κορίτσια ξαφνικά ενδιαφέρθηκαν για το ποδόσφαιρο, τα αγόρια ζήλευαν και οι τότε ποδοσφαιριστές αναρωτιόντουσαν τι είδους φρούτο είναι αυτό το ομορφόπαιδο που ξεφύτρωσε στα γήπεδα.
Όσο και αν έχει μονταριστεί ένα ντοκιμαντέρ, όσο κι αν υπάρχουν οδηγίες, φανταζόμαστε, για το τι να συμπεριληφθεί, τι να βγει, τι να "οπωσδήποτε- βγει" σίγουρα μπορούμε από το βλέμμα, την αύρα των ανθρώπων, τη χροιά της φωνής τους και τις συνήθειές τους να ψυχανεμιστούμε κάπως ποια είναι η αληθινή προσωπικότητά τους. Είδα όλα τα επεισόδια μέσα σε δυο μέρες περίπου ακριβώς γιατί με είχαν ιντριγκάρει τα πρώτα πλάνα. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας το power couple, το χρήμα που ρέει, τη σόουμπιζ, την αγέλαστη Βικτώρια, όλους τελοσπάντων τους μύθους γύρω από την οικογένεια. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός Μπέκαμ;
Ο Ντέιβιντ είναι ο γιος του επίσης Ντέιβιντ Έντουαρτ Άλαν "Τεντ" Μπέκαμ που ήταν ξυλουργός κι έφτιαχνε κουζίνες και της Σάντρα Τζορτζίνα, κομμώτριας (μάλιστα λέει πως θυμάται να σερβίρει τσάι και κουλουράκια στις πελάτισσες της μητέρας του). Ένα παιδί της εργατικής τάξης του Χάκνεϊ, στο Λονδίνο. Ο πατέρας του είχε το όνειρο να γίνει ίδιος ποδοσφαιριστής, αλλά δεν έγινε, ενώ η αγαπημένη του ομάδα ήταν η Manchester United. Έβαλε λοιπόν από μικρό τον Ντέιβιντ στο ποδόσφαιρο, με κάθε ευκαιρία τον έβγαζε στον κήπο για να τού μάθει να σουτάρει, τον πήγαινε σε ομάδες να μάθει ποδόσφαιρο και γενικώς τον πίεζε. Τόσο που -κατά τη γνώμη μου-δεν φαίνεται να επιτράπηκε στο παιδί να σκεφτεί ότι θα μπορούσε ίσως να γίνει κάτι άλλο στη ζωή του. Πόσο μάλλον όταν ήταν το μόνο αγόρι στην οικογένεια (ο Μπέκαμ έχει επίσης δυο αδερφές).
Ο μπαμπάς του ήταν πολύ αυστηρός μαζί του. Έπειτα από σχεδόν κάθε προπόνηση τού έλεγε "μπορείς και καλύτερα", ακόμα και όταν ήταν ήδη πολύ καλός. Φαίνεται να τον άγχωνε διαρκώς για την επίδοση του, κάτι που δεν άρεσε βέβαια στη μαμά του Ντέιβιντ, όπως θα πει και η ίδια στο ντοκιμαντέρ.
Όταν τον ανακάλυψε ο μετέπειτα προπονητής και προστάτης τους, Άλεξ Φέργκιουσον ("το Αφεντικό" όπως τον αποκαλεί ακόμα ο Μπέκαμ) στο πρόσωπο του οποίου βρήκε έναν δεύτερο πατέρα. Όλοι ξέρουμε άλλωστε πως ήταν εκείνος πού του έστρωσε τον δρόμο, ανεξάρτητα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του.
"Δεν θα είχα την καριέρα που έκανα χωρίς ανθρώπους τόσο σκληρούς όσο ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και ο πατέρας μου" λέει στο ντοκιμαντέρ ο Μπέκαμ. Όμως, μιλώντας τόσο για τον έναν όσο και για τον άλλο δεν μπορεί παρά να διακρίνεις ένα μικρό, σχεδόν παιδικό φόβο στα μάτια του, ακόμα και σε αυτή την ηλικία, όταν μιλάει για τους δύο πυλώνες της επαγγελματικής του ζωής.
Η γνωριμία με τη Βικτώρια και τον λαμπερό της κόσμο της φαίνεται να του έδωσε για πρώτη φορά την άδεια να προσπαθήσει να ανακαλύψει άλλες πτυχές του εαυτού του -ας μην ξεχνάμε ότι έπαιζε ποδόσφαιρο από 15 ετών. Ήδη η πορεία αυτή είχε ξεκινήσει πριν την Posh Spice όταν άρχισε να υπογράφει τα πρώτα του συμβόλαια με αθλητικές εταιρίες ή εταιρίες και να ξοδεύει αμέσως όλα τα λεφτά του. Η εικόνα του όμως άλλαξε υπό την καθοδήγηση της Νικτώρια. Κάθε σεζόν ο Μπέκαμ είχε και διαφορετική κόμμωση που γινόταν αμέσως μόδα, τα παιδάκια και οι νέοι έτρεχαν να κουρευτούν σαν εκείνον.
Του Φέργκιουσον, που ήθελε τους παίκτες του προσγειωμένους και απολύτως αφοσιωμένους, δεν του άρεσαν καθόλου όλα αυτά, ούτε και η Βικτώρια του άρεσε (της είχε πει μόλις μια φορά γεια στα 4 χρόνια που την γνώριζε). Όμως, εδώ που τα λέμε, και η Βικτώρια μοιάζει να ήταν ένα μικρό boss αυτής της άλλης, της icon πτυχής του Ντέιβιντ. Πού είναι τελικά ο Μπέκαμ ανάμεσα σε όλους αυτούς; Ο αληθινός Μπέκαμ;
Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί αυτό. Ίσως στις στιγμές που περνούσε με την ομάδα του, την Manchester United, τη δεύτερη οικογένεια του. Ίσως στην αδρεναλίνη του αγώνα, αλλά κυρίως στην ομάδα, στον brotherhood που γεννιέται μεταξύ των συμπαικτών.
Ο Μπέκαμ όμως καθόλη τη διάρκεια των συνεντεύξεων μοιάζει λίγο μετέωρος, σαν ένα κάπως ένα χαμένο παιδί, όχι ακριβώς παρών στη συζήτηση, σαν να ταξιδεύει μονίμως αλλού. Νιώθεις πως είναι ο εαυτός του με τα παιδιά του, όταν είναι μόνος στην κουζίνα του και ψήνει. Νιώθεις πως είναι κάπου εκεί μέσα στο σώμα του, αλλά σαν να μην έχει βγει ποτέ πραγματικά προς τα έξω ο αληθινός του εαυτός.
Καθόλου δεν μας ενδιαφέρουν οι απιστίες (πόσοι θα κατόρθωναν να ζουν σε άλλη χώρα, μακριά από την οικογένειά τους, να νιώθουν μόνοι μετά από αποτυχίες ή ξένοι μια νέα ομάδα και να παραμείνουν πρότυπο συζύγου; -του όποιου φύλου), πού μένει, τι τρώει και πόσα ρούχα έχει. Μ΄απασχολεί που δεν κατάλαβα ποιος είναι πραγματικά ο Μπέκαμ. Τον είδα λίγο στο εμμονικό καθάρισμα (εσωτερικευμένο άγχος; προσπάθεια ελέγχου; ποιος ξέρει), και σίγουρα δίπλα στα παιδιά του.
Όχι όμως κάπου αλλού. Ένα υπέροχο, λαμπερό, καλό, καλό πολύ καλό παιδί (αν σκεφτεί κανείς πώς είχε αντιδράσει σε όλα όσα υπέστη) που μάλλον τού έτυχαν πολλά "αφεντικά" στη ζωή του.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
