Το 1935 ο Ανδρέας Εμπειρίκος εκδίδει το πρώτο του βιβλίου με τίτλο Υψικάμινος, μία συλλογή από 63 πεζογραφημένων ποιημάτων. Με αφορμή την επέτειο θανάτου του μεγάλου ποιητή (3 Αυγούστου 1975) που ύμνησε όσο κανείς άλλος τον έρωτα, την έλξη και την σεξουαλική επαφή μέσα από το σύνολο του καλλιτεχνικού του έργου θυμόμαστε το πιο διάσημο ίσως απόσπασμα της συγκεκριμένης συλλογής.
"Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας
Όταν τραγουδάμε, τραγουδάμε εμπρός στους
εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων
όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως
όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους
είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας
γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε
δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι, να πούμε ναι
χωρίς το μέλλον του προορισμού μας
Όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να κάμει τίποτε
χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει
μέσα στη στάχτη των ποδιών της.
Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν
ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια
ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν
ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων
από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού
προστατευομένου από τα εγκόσμια
και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας
λιγυρών παρθένων.
Υψικάμινος/1935
Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος
μιας πολυσύνθετης σημαίας που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες
ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις
χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης.
Στιγμιότυπα μας απέδειξαν
την ορθότητα της πορείας μας
προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος
της προελεύσεως των ονείρων
και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης.
Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι και από την άφιξητης καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών
και παστρικών βαρούλκων γιατί όλοι μας είμεθα εντός...
της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου
στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας."
