«Προσωπικές διαφορές, διαφορές πάνω στη μουσική και στη μελλοντική μας πορεία με έκαναν να πάρω την απόφαση. Δεν ξέρω αν η αποχώρησή μου είναι προσωρινή ή οριστική. Ξέρω όμως ότι περνάω καλύτερα με την οικογένειά μου. Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως η κυκλοφορία ενός προσωπικού δίσκου σημαίνει και την αρχή μιας νέας πορείας για έναν μουσικό. Ή ίσως να είναι ένα μικρό διάλειμμα από τη δουλειά μου με τους Beatles».
Κάπως έτσι συνόψιζε ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ τη σύγκρουσή του με τους υπόλοιπους Beatles σε μια αυτοσυνέντευξη -έγραψε ο ίδιος ερωτήσεις και απαντήσεις- η οποία κοινοποιήθηκε μαζί με την ανακοίνωση της αποχώρησής του, στις 10 Απριλίου του 1970, από το συγκρότημα. Aυτή ήταν η επίσημη διάλυση των Beatles, πριν από περίπου τέσσερις δεκαετίες. Λίγες ημέρες αργότερα τις 17 Απριλίου του 1970 κυκλοφόρησε και ο πρώτος του προσωπικός δίσκος με τίτλο απλά «McCartney». Η αποκορύφωση της ιστορίας, ήρθε τον Δεκέμβριο όταν ακολούθησε αγωγή του ενάντια στους υπόλοιπους Beatles ώστε να πάψουν πια να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα σε δίσκους και συναυλίες.
Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ ανακοίνωση την αποχώρηση του από τους Beatles στις 10 Απριλίου του 1970 με μία επιστολή και μία αυτοσυνέντευξη
Αφορμή για τη αποχώρηση του ΜακΚάρτνεϊ ήταν η διαφωνία του για την επιλογή του φημισμένου Φιλ Σπέκτορ στην παραγωγή του «Let it be», που κατέληξε σε κύκνειο άσμα τους. Αλλά στην ανακοίνωσή του δεν αναφέρει τίποτα. Αντίθετα σημειώνει: «Ηχογράφησα έναν δίσκο μόνος μου και διαπίστωσα ότι όταν παίρνεις μόνος σου τις αποφάσεις και παίζεις τη μουσική που θες είναι μεν κουραστικό, αλλά σου προσφέρει αφάνταστη ικανοποίηση».
Πάντως, η διάλυση δεν αποτέλεσε έκπληξη για κανέναν που βρισκόταν πολύ κοντά στο συγκρότημα. Ηδη από τον Σεπτέμβριο του '69, ο Λένον είχε εκφράσει την επιθυμία να αφήσει την μπάντα. «Ηθελαν να διαλέξω ανάμεσα στη Γιόκο και σε αυτούς», έλεγε στις συνεντεύξεις του. «Επέλεξα τη Γιόκο και χαίρομαι γι' αυτό. Οι υπόλοιποι συνέχισαν με τον Πολ να θέλει να γίνει ηγέτης. Αλλά δεν μας οδηγούσε πουθενά, αντίθετα κάναμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας». Ταυτόχρονα ο Λένον είχε αρχίσει να κουράζεται με τη δημοτικότητα των Beatles. «Αυτοί οι μπάσταρδοι», έλεγε για τους οπαδούς τους, «μας ρουφάνε το αίμα, μέχρι να καταλήξουμε άψυχα σώματα». Κατά μία έννοια ήταν προφητικός.
Ο Μπράιαν Επσταϊν, ο πέμπτος Beatle, ο μάνατζερ που τους είχε οδηγήσει στην κορυφή, είχε πεθάνει από υπερβολική δόση το 1967. Την επόμενη χρονιά πρώτα ο Τζον Λένον και ύστερα ο Τζορτζ Χάρισον διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους. Στις ηχογραφήσεις τού «White Album» παραπονιόταν ότι ο Μακ Κάρτνεϊ πρόσεχε μέχρι λεπτομέρειας τις ενορχηστρώσεις των δικών του τραγουδιών, ενώ στα τραγούδια των άλλων έπαιζε πάντα αποστασιοποιημένα και αδιάφορα. Παράλληλα ο Ρίγκο Σταρ και ο Τζορτζ Χάρισον είχαν αρχίσει να κουράζονται από τον πιο δεύτερο ρόλο τους στο συγκρότημα. Ο Χάρισον ήθελε με κάθε τρόπο να τους αναγκάσει να δεχτούν και τις δικές του συνθέσεις στους δίσκους, ενώ ο Ρίνγκο προκειμένου να διακωμωδίσει λίγο την κατάσταση, με το γνωστό χιούμορ του, είχε δηλώσει πως κατά την διάρκεια ηχογραφήσεων του St.Peppers and The Lonely Hearts Club Band, έμαθε σκάκι γιατί δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει.
Και οι βασικοί συνθέτες όμως του γκρουπ είχαν πια πάρα πολύ σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους, διαφωνίες που οδηγούσαν τον καθένα τους προς μία τελείως διαφορετική καλλιτεχνική κατεύθυνση. Ο Λένον κατηγορούσε τον ΜακΚάρτνεϊ ότι έγραφε παλιομοδίτικα ποπ τραγουδάκια, εννοώντας ότι τους κατηύθυνε στην εμπορική ποπ. Αντίθετα, αυτός με σύμμαχο τον Τζορτζ Χάρισον ήθελαν να στρέψουν τους Beatles σε μια πιο πειραματική κατεύθυνση.
Οι πρώτες μεγάλες διαφορές διαφορές φαίνονται στο «White album». Οι κριτικές έγραφαν ότι ο δίσκος δείχνει τις συγκρούσεις των τεσσάρων στο πεδίο της μουσικής. Το περιοδικό Rolling Stone είχε γράψει χαρακτηριστικά ότι ήταν «τέσσερις προσωπικοί δίσκοι στη συσκευασία του ενός».
Το κερασάκι στην τούρτα μιας σχέσης που είχε γίνει στα πάντα της προβληματική ήταν η μεγάλη αφοσίωση του Λέννον στο πρόσωπο της Γιόκο Όνο και το γεγονός ότι πλέον έμοιαζε να τον αφορά περισσότερο η δουλειά του με τους Plastic Ono Band, το συγκρότημα που είχε δημιουργήσει με τη γυναίκα του. Οταν ηχογραφούσαν το «Let it be», στο στούντιο βρίσκονταν μόνο οι τρεις εναπομείναντες Beatles. Και ο τότε μάνατζέρ τους, ο Κλάιν, έλεγε: «Η ατμόσφαιρα στο στούντιο ήταν τεταμένη. Οι Beatles δεν μιλούσαν μεταξύ τους και επικοινωνούσαν μόνο μέσα από τη μουσική».
Ο Τζον Λένον από ένα σημείο και μετά αισθανόταν πνιγμένος μέσα στο γκρουπ και αναζητούσε περισσότερη ελευθερία.
«Ξυπνούσα μέσα στη νύχτα και αναρωτιόμουν: το έχω ακόμα ανάγκη;» έλεγε ο Λένον. «Χρειαζόμουν περισσότερη ελευθερία. Η μουσική με τους Beatles είναι περιορισμένη. Αυτό είναι το πρόβλημα». Ενώ ο Ρίνγκο ήταν πιο διπλωματικός. Στις συνεντεύξεις του, λίγο πριν από τη διάλυση, έλεγε: «Δεν υπάρχει κάποιο ζήτημα μεταξύ μας. Εγώ έχω κάποια σχέδια, όπως και ο Τζορτζ, ο Πολ δουλεύει τον δίσκο του και ο Τζον έχει τον αγώνα του για ειρήνη. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Παραμένουμε ενωμένοι μέσα από τις διαφορές μας». Ακόμα και ο Τζορτζ Χάρισον διέψευδε τις φήμες για διάλυση και βεβαίωνε πως «μόλις ο καθένας μας τελειώσει τον δίσκο του θα βρεθούμε όλοι μαζί ξανά στο στούντιο».
*Κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων για το δίσκο Let It Be οι σχέσεις των Beatles είχαν φτάσει στην πιο συγκρουσιακή τους φάση. Όλο αυτό αποτυπώθηκε και στον φακό την στιγμή που ο George Harrison αγανακτισμένος πια από τις συνεχείς υποδείξεις του Paul McCartney του απαντά ειρωνικά. «Φίλε, απλά πες μου τι θέλεις να παίξω και θα το παίξω. Εντάξει;». Το στιγμιότυπο στο παρακάτω βίντεο.
Ετσι η ανακοίνωση του ΜακΚάρτνεϊ ήταν το τέλος μιας αναμενόμενης διάλυσης. Η αγωγή του έβαλε τέλος σε οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από τη συνέχεια μιας μπάντας, από τις κορυφαίες όλων των εποχών στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Οι υπόλοιποι Beatles δεν φάνηκε να νοιάζονται. «Αφού ο Πολ κατάλαβε ότι δεν μπορεί να γίνει αρχηγός, προκαλεί το χάος. Εβγαλα τέσσερις δίσκους μόνος μου και ποτέ δεν εγκατέλειψα την μπάντα», σχολίαζε ειρωνικά ο Λένον. Παράλληλα, όμως, αρνήθηκε κάθε κουβέντα με τον μάνατζερ και τους υπόλοιπους Beatles ώστε να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση και να συνεχίσουν τα υπόλοιπα τρία Σκαθάρια.
Η ανακοίνωση που έβγαλε η Apple, η δισκογραφική τους εταιρία, φανέρωνε και την αμηχανία του περίγυρου. Ούτε μνημόσυνα ούτε διθύραμβοι για τη μουσική τους. Μόνο ένα άχρωμο κείμενο που ήθελε να είναι αστείο και αισιόδοξο. «Η Γη συνεχίζει να γυρίζει», πληροφορούσε η ανακοίνωση. «Μόνο όταν σταματήσει θα πρέπει να ανησυχούμε, όχι πιο πριν. Ο Τζον, ο Πολ, ο Τζορτζ και ο Ρίνγκο είναι όλοι τους καλά και η μουσική συνεχίζει να παίζει...».
Η λιγότερο γνωστή λεπτομέρεια εκείνης της δύσκολης για την παγκόσμια μουσική ημέρα, μία λεπτομέρεια που πλέον στον κύκλους των φανατικών Μπητλό-φιλών και των ενημερωμάτων ακροατών έχει περάσει στη σφαίρα του θρυλικού, είναι η στιγμή που ο Τζον Λέννον μαθαίνει τα νέα περί αποχώρησης του Πωλ από το συγκρότημα που έκανε και τους δύο, τις πιο αναγνωρίσιμες ίσως μορφές της διεθνούς μουσικής σκηνής. Και η απάντηση του. «Ο Πωλ δεν παραιτήθηκε. Εγώ τον απέλυσα.». Καταλαβαίνει κανείς πως οποιαδήποτε προσπάθεια συμφιλίωσης και επανένωσης θα ήταν μάταιη.
*Η τελευταία κοινή εμφάνιση των τεσσάτων σκαθαριών πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1969 στην ταράτσα του κτηρίου όπου στεγαζόταν η δισκογραφική τους εταιρία Apple Records, στο Λονδίνο. Η συγκεκριμένη συναυλία δεν ήταν προγραμματισμένη και κανείς δεν γνώριζε τίποτα γι αυτή. Απλώς κάποια στιγμή τα μέλη του συγκροτήματος ανέβηκαν στην ταράτσα και έπαιξαν 3 τραγούδια. Είχαν να παίξουν ζωντανά από το 1966. Ο κόσμος που έτυχε να βρίσκεται εκεί μάλλον έζησε μία από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες της ζωής του.
