Ο Άρης Σερβετάλης, ένας από τους πιο εκκεντρικούς ηθοποιούς και χαρακτήρες της ελληνικής τηλεόρασης, βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή του ''Πάμε Δανάη'' και παραχώρησε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη, όπου μίλησε για την πορεία της καριέρας του και για το μεγάλο αντίκτυπο που είχε πάνω του, η πίστη του στον Θεό.
Πριν γίνει ηθοποιός, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος θα έκανε οποιαδήποτε δουλειά, μόνο και μόνο για να επιβιώσει. "Ως νέος δεν ήθελα να κάνω κάτι επαγγελματικά, ήθελα απλά να περνώ ωραία χωρίς στόχο και αυτό έχει μια επικινδυνότητα. Ειδικά όταν τελειώνεις το σχολείο, μπαίνεις σε διαφορά πράγματα και καταχρήσεις, πέρασα από αυτά, αλλά η ενασχόλησή μου με το θέατρο, ήταν λυτρωτική. Εάν δεν υπήρχε το θέατρο, ίσως και να έπαιρνα κάποιον άλλο δρόμο που μπορεί να μην ήταν και ευχάριστος".
Φυσικά, δε θα μπορούσε να μη γίνει αναφορά στη σειρά ''Είσαι το ταίρι μου'', στο οποίο υποδυόταν τον Λάζαρο, έναν ασυμβίβαστο νεαρό, που αποτέλεσε το απόλυτο είδωλο, εκείνης της εποχής. Για την ξαφνική και μεγάλη φήμη που απέκτησε απότομα, ανέφερε: "Η δύναμη της τηλεόρασης είναι τεράστια, ήταν επιθετικό αυτό που συνέβη με το "Είσαι το ταίρι μου”, ναι μεν υπήρχε έλξη για τον κόσμο αλλά εγώ δεν μπορούσα να το διαχειριστώ αυτό. Ήρθαν προτάσεις παρόμοιες με το "Είσαι το ταίρι μου” και εγώ τότε πήρα μια απόσταση, εξαφανίστηκα. Δούλεψα για ένα χειμώνα σε μια μάντρα πλοίων, όπου φτιάχναμε καταστρώματα και καμπίνες, συντηρούσαμε τα σκάφη που έβγαιναν το καλοκαίρι".
Για την αποχώρησή του από τη θεατρική παράσταση "Ρινόκερος", η οποία συζητήθηκε έντονα το φθινόπωρο του 2021, ο Άρης Σερβετάλης υπογράμμισε: "Δεν μετάνιωσα για κάτι. Η στάση μου ήταν συνειδητή, δεν ήθελαν να μπω στο διαχωρισμό "εμβολιασμένοι και μη", ανακοίνωσα αυτό που είχα ήδη προαναγγείλει στην παραγωγή και αποχώρησα. Αποδείχτηκε ότι τελικά δεν είμαστε τόσο ελεύθεροι, γιατί αν ένας πει κάτι αντίθετο από τη γενικότερη κοινή άποψη, δεν γίνεται αποδεκτό στην πράξη. Δεν είμαστε τόσο ελεύθεροι όσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε, γιατί όλοι μιλάμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων και την ελευθέρια λόγου.
Ας πει ο καθένας την άποψή του, δεν με ενοχλεί καθόλου, με στεναχώρησε όμως, όταν έγινε από ανθρώπους που ήταν πιο κοντά επαγγελματικά και πιο ουσιαστικά. Με στεναχώρησε το γεγονός ότι, ενώ τα πράγματα ήταν εξαρχής ξεκάθαρα, ξαφνικά δεν ήταν ξεκάθαρα και όλο αυτό ήταν περίεργο. Δεν θέλω να το ξεχάσω, ήταν από τις πιο αποκαλυπτικές εκείνη η περίοδος, ήταν μάθημα ζωής ως προς τη δύναμη του όχλου. Ακόμη και αντίθετη άποψή να έχει κάποιος, στο τέλος θα πάρει το μέρος του όχλου, γιατί ο όχλος είναι πολύ δυνατός".
Ενδιαφέρουσα είναι η οπτική του για τη θρησκεία και η ανάγκη που τον ώθησε στο να στηριχθεί από αυτή, η οποία τον έκανε να επαναπροσδιορίσει καταστάσεις. "Ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος να πιστεύει, γνωρίζοντας την Ορθοδοξία. Άλλαξα ως άνθρωπος, βλέπω τη ζωή με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι αποκάλυψη, όταν κάποιος φτάνει σε σημείο που δεν έχει να πιαστεί από κάπου, έρχεται η πρώτη γνωριμία με τη θρησκεία.
Ήμουν σε τέλμα λόγω καταστάσεων, και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που θα δώσει νόημα στη ζωή σου. Η Ορθοδοξία μου έδωσε απαντήσεις για το νόημα της ζωής, μου απαντήθηκαν πράγματα πολύ βασικά για την ψυχοσύνθεσή μου. Ανακάλυψα τη θρησκεία μέσω ενός ιερομόναχου, αν και στις μέρες μας υπάρχει ο προσωπικός ψυχολόγος, εμένα ψυχαναλυτής μου είναι ο πνευματικός μου".