Αν μία δημοσιογράφος κατάφερε να κάνει mainstream την Τέχνη και τον πολιτισμό αυτή είναι η Βίκυ Φλέσσα. Έβρισκα τις περισσότερες συζητήσεις "ΣΤΑ ΑΚΡΑ" ενδιαφέρουσες αλλά ακόμα και τώρα, στην εκπομπή για την ελληνική γλώσσα που παρουσιάζει με τον πρ. Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητή Γλωσσολογίας και Δάσκαλό της στην Φιλοσοφική Αθηνών κ. Γεώργιο Μπαμπινιώτη, πάλι βρίσκω αυτή την χαρά της μάθησης
Συναντηθήκαμε σε καφέ της γειτονιάς της και μιλήσαμε για την εκ νέου υποψηφιότητα της στις Ευρωεκλογές με τη Νέα Δημοκρατία -στις 9 Ιουνίου 2024, ενώ μάς αποκάλυψε για πρώτη φορά άγνωστες λεπτομέρειες από την προσωπική διαδρομή της.
Βίκυ, τι σέ οδήγησε μετά από χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στη δημοσιογραφία, μετά την εκπομπή σου ΣΤΑ ΑΚΡΑ, που έχεις κερδίσει τη δημοφιλία και την εκτίμηση του κόσμου, να ασχοληθείς με την πολιτική;
Ασχολούμαι και πάλι με την πολιτική, όχι για να γίνω δημοφιλής. Δόξα τω Θεώ, εισπράττω την αγάπη του κόσμου για την έως σήμερα πορεία μου στην δημοσιογραφία. Χαίρομαι, που ο κόσμος δεν μέ αντιμετωπίζει σαν μία celebrity της ελληνικής τηλεόρασης - κύριε Μπαμπινιώτη συγγνώμη! Επίσης, δεν κατεβαίνω στην πολιτική για να πλουτίσω... Αν είχα στόχο να κερδίσω χρήματα, θα έπαιρνα άλλες αποφάσεις στη ζωή μου. Δυστυχώς, επικρατεί η αντίληψη από πολλούς ότι η πολιτική έχει καταντήσει ένα μέσο πλουτισμού, ενθυλάκωσης χρημάτων, εξουσίας και προνομίων. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι "Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα". Ο στόχος μου είναι ό,τι έχω αποθησαυρίσει εντός μου από συζητήσεις με ανθρώπους του πνεύματος, επιστήμονες και ειδικούς που έχουν την γνώση πώς μπορεί να γίνει η ζωή μας καλύτερη, να επιδιώξω να υλοποιήσω αυτήν την γνώση σε πολιτικές προτάσεις και σε πράξη, σε έργο. Άλλωστε, η πολιτική α είναι ακριβώς αυτό. Από τα λόγια να περάσεις στις πράξεις.
Γιατί επέλεξες να θέσεις υποψηφιότητα στις Ευρωεκλογές και όχι στις εθνικές εκλογές;
Επειδή νομίζω ότι μπορώ να εργαστώ συνολικά και όχι επί μέρους για ζητήματα, που μάς απασχολούν όλους στην καθημερινότητά μας, επηρεάζοντας την χρηματοδότησή τους. Τα παιδιά μας, τους γονείς μας, το περιβάλλον, τον πολιτισμό μας. Η Ευρώπη οφείλει να επιστρέψει στον ΄Ανθρωπο, την φροντίδα του, να αγκαλιάσει την ευαλωτότητά του, να φροντίσει την ψυχική του υγεία, να βελτιώσει την ζωή μας. ΄Αρα, να επενδύσει χρήματα στην καθημερινότητα των πολιτών κατοίκων της. Να διεκδικήσουμε προγράμματα ευρωπαϊκά, κονδύλια. Και εμείς οι Ελληνίδες και οι Έλληνες να φορέσουμε την ωραιότερη φορεσιά μας, τον πολιτισμό μας, για να ενισχύσουμε τον τουρισμό μας, την γαστρονομία μας, να βελτιώσουμε τις υποδομές μας κι άλλο. Να γίνουμε περισσότερο Ευρώπη στα κοινωνικά αγαθά, διατηρώντας τον ελληνικό τρόπο ζωής.
Υπάρχει κάτι που σέ φοβίζει στην πολιτική; Λένε είναι μία σκληρή αρένα.
Και η τηλεόραση είναι πολύ σκληρή αρένα Γεωργία μου. Δεν μέ έχει φοβίσει, ούτε τώρα τρομάζω.΄Εχω εργαστεί σκληρά στην ζωή μου, εργάζομαι πολύ και έχω πολύ βαθιά πίστη στον Θεό. Καταφέρνω έτσι, με πίστη και μόχθο, να βρίσκω το κέντρο μου.
Περιμένεις να σε στηρίξουν οι γυναίκες;
Ναι, κυρίως. Οι γυναίκες είναι οι αγαπημένες μου! Μέ συγκινεί και μέ τιμά βαθιά το γεγονός ότι νιώθω την αγάπη τους. Κάθε φορά που παρουσιάζω το βιβλίο "Γιατί ψυχανάλυση κύριε Γιωσαφάτ;'' 'η πλειονότητα του κοινού είναι γυναίκες, αυτές κυρίως ενδιαφέρονται να μάθουν, να σκεφτούν και να σχεδιάσουν πώς μπορούν να βελτιώσουν τα πράγματα και την ζωή τους .Ξέρεις, μέ τιμά διπλά αυτή η ανταπόκριση, αν σκεφτείς ότι οι γυναίκες στην κρίση μας είμαστε πιο απαιτητικές. Και περιμένω στις Ευρωεκλογές την στήριξη των γυναικών και τήν ζητώ. Τους λέω χαρακτηριστικά "Κορίτσια, οι γυναίκες βγάζουν τους υποψηφίους, στηρίζουμε Φλέσσα!". Πρέπει να στηρίζουμε η μία γυναίκα την άλλη παντού όχι μόνον στις εκλογές! Και όπως έλεγε και η Θάτσερ "Αν θέλεις να μαθευτεί κάτι, πες το σε έναν άντρα. Αλλά, αν θέλεις να γίνει κάτι, ζήτησέ το από μία γυναίκα!"
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που πιστεύεις ότι καλείται να αντιμετωπίσει μία Ελληνίδα σήμερα;
Καταρχάς, αυτό που θα πρέπει να διαχειριστεί μία γυναίκα σήμερα είναι η πολύ δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική ζωή, στην οικογενειακή ζωή και στην εργασία. O ρόλος των γυναικών είναι πολλαπλός. Έχουμε πολλές ευθύνες. Και είναι σχεδόν ακατόρθωτο να έχεις τη δυνατότητα να είσαι επαρκής σε όλους τους τομείς. Στη δουλειά σου, στην οικογένειά σου, ως σύζυγος, ως μητέρα. Η μέρα έχει 24 ώρες. Όσες προσπάθειες ό,τι και αν κάνεις δεν τα καταφέρνεις! Η αίσθηση αυτή, ότι δεν τά καταφέρνεις εξίσου καλά σε όλα, το συνεχές άγχος και το βάρος που νιώθεις είναι μία πολύ μεγάλη πρόκληση για τη ζωή των γυναικών στην Ελλάδα. Και, επίσης, οι χαμηλές αμοιβές των γυναικών σε σχέση με τους άντρες, ενώ προσπαθούμε περισσότερο. Συχνά προσπαθούμε διπλά από έναν άνδρα. Είναι ένα αστείο που τό λέμε με τις φίλες μου. Είναι μία κυρία που ζητά εργασία από κάποια άλλη. Και εκείνη που δίνει την εργασία λέει: ''Ζητάμε να καλύψετε μία θέση εργασίας που την κάνουν δύο άνδρες''. Και απαντά η γυναίκα που διεκδικεί τη δουλειά: ''Α, είναι part time job!''. Πολλές φορές συμβαίνει το τραγελαφικό να δουλεύεις σχεδόν όλη την ημέρα και να δίνεις το μεγαλύτερο μέρος του μισθού σου σε μία άλλη γυναίκα, για να σού φροντίζει το παιδί σου και το σπίτι σου! Οι συνθήκες για τις μονογονείκές οικογένειες είναι πολύ δύσκολες και αυτές οι γυναίκες χρειάζονται πολλαπλή στήριξη, για να τά βγάλουν πέρα. Παρά τις δυσκολίες όμως, πιστεύω ότι η γυναίκα είναι ανθεκτικότερο κύτταρο από τον άντρα, και πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ότι η θηλυκή προσωπικότητα είναι ο ορισμός της αγάπης, της αγκαλιάς, της αποδοχής, της τρυφερότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι η γυναίκα είναι η ποιήτρια της ζωής. Είμαστε το κέντρο του κόσμου!Από μέσα μας βγαίνουν όλοι οι άντρες και εμείς τούς μεγαλώνουμε, και τα κορίτσια μας και τα αγόρια μας.
Ναι, αλλά μιλώντας για την Ελλάδα, το κράτος όχι μόνο δεν σου δίνει κίνητρο για να γίνεις μαμά, αλλά είναι σα να σου λέει: ''Μαμά δεν ήθελες να γίνεις; Τώρα κολύμπα μόνη σου''.
Παρά τα βήματα που γίνονται, τα επιδόματα και την βοήθεια, έχεις δίκιο ότι έχουμε δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Η καθημερινότητα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, Γεωργία μου. Το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά ένα μείζον πρόβλημα της Ευρώπης. Αλλά και στην Ελλάδα έχουμε οξύτατο αυτό το πρόβλημα, διότι- αν σκεφτείς- έχουν φύγει από τη χώρα μας περίπου 500.000 Έλληνες σε αναπαραγωγική ηλικία για το εξωτερικό. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουμε αν θα επιστρέψουν. Αυτό που λες, η στήριξη της οικογένειας, το κομμάτι της πρόνοιας είναι πολύ σημαντικό. Μπορεί η Ευρώπη να βοηθήσει τις νέες οικογένειες; Τους νέους γονείς; Να υπάρχουν οι δημόσιες δομές που να μπορούν να αφήνουν οι γονείς τα παιδιά τους μέχρι τις 6 ώρα το απόγευμα; Και εκεί τα παιδιά να εκπαιδεύονται, να σιτίζονται, να έρχονται σε επαφή με τη μουσική, το θέατρο και τις Τέχνες; Επίσης, οι γυναίκες μπορούν να στηριχθούν στην αγορά εργασίας και να μένουν περισσότερο στο σπίτι; Τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι τα κρισιμότερα. Είναι τα θεμέλια της ζωής μας τα χρόνια αυτά. Μπορεί η γυναίκα στην Ευρώπη σε περίπτωση που το επιθυμεί να μένει στο σπίτι; Πρέπει να υποστηριχθεί η γυναίκα. Μία κοινωνία για να ευτυχήσει, πρέπει να είναι ευτυχισμένες οι γυναίκες. Γιατί και οι άνδρες, όπως σού είπα, από μέσα μας βγαίνουν.
Εσύ πώς συνηθίζεις να απαντάς στις προσωπικές σου δυσκολίες;
Προσεύχομαι στην Παναγία. Η Παναγία είναι η αγκαλιά μου.
Βίκυ, ενώ είσαι ένα πολύ προβεβλημένο πρόσωπο λίγα πράγματα γνωρίζουμε για εσένα. Γεννήθηκες στο Ναύπλιο. Οι γονείς με τι ασχολούνταν;
Γεννήθηκα στο Ναύπλιο στις 15 Απριλίου 1966.Ο μπαμπάς μου ήταν πυροσβέστης.Είναι τώρα στον ουρανό. Μεγάλωσα στο ΄Αργος στον προσφυγικό Συνοικισμό, δίπλα από το Αρχαίο Θέατρο. Παίζαμε μέσα στα αρχαία, γι ΄αυτό κι επειδή είχα μεγάλη αγάπη στην γλώσσα σπούδασα πρώτα Κλασική Φιλολογία. Πάλι το ίδιο θα έκανα. Ζήσαμε για λίγο στην Κόρινθο με μετάθεση του μπαμπά. Η μαμά είναι μία Μικρασιάτισσα, τρομερή, ανθεκτικό κύτταρο και ασχολούνταν με τα οικοκυρικά. Με τα παιδιά. Είμαστε τρία παιδιά, η πρωτότοκη εγώ και δύο αγόρια.
Ήσουν από μικρή φιλομαθής;
Πάντα. Από τα παιδικά μου χρόνια. Μεγάλωσα με ένα βιβλίο στο χέρι.
Ήσουν καλή μαθήτρια;
Τελείωσα το 2ο Λύκειο ΄Αργους το 1984 με γενικό βαθμό 20. Αυτός ήταν και ο βαθμός μου από τα γραπτά που έδωσα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Ήμουν σημαιοφόρος στο σχολείο, απουσιολόγος αλλά και πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς. Από την πρώτη δημοτικού μέχρι και την αποφοίτησή μου, το σχολείο ήταν πάντα για εμένα ο Παράδεισος μου. Είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να μαθαίνω. Ήμουν φιλοπερίεργη. Και εξακολουθώ να θέλω να διαβάζω τα πάντα. Σε βιβλίο όχι στο Διαδίκτυο. Το βιβλίο τό χρειάζομαι, διότι δεν θέλω να χάσω αυτή τη μυρωδιά του και την αίσθηση της αφής.
Γνωρίζουμε ότι έχεις δύο πτυχία. Κλασικής Φιλολογίας και Νομικής.
Ναι, και έχω σπουδάσει και Ιστορία της Τέχνης στην Αρχαιολογική Εταιρεία.
Άνθρωποι που έχουν μεγάλη μόρφωση και καλή γνώση της γλώσσας, πολλές φορές αποκτούν έπαρση. Κινδύνεψες ποτέ από αυτό;
Είναι πολύ εύστοχη η ερώτησή σου, διότι πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν σέ διαλέγει το επάγγελμα ή ο χαρακτήρας διαλέγει το επάγγελμα. Ο φιλόλογος, ας πούμε, έχει μέσα του την τάση να διορθώσει το λάθος. Όταν ήμουν νεότερη και έβλεπα ένα κείμενο, έψαχνα το λάθος. Αυτό τώρα τό έχω ελέγξει. Είναι θέμα ωριμότητας. Η νιότη είναι πάντα επηρμένη.. Ακόμα και η τελειομανία είναι μία συγκεκαλυμμένη αλαζονεία, όπως μού έχει πει κάποτε ο Στέλιος Ράμφος. Πρέπει να είμαστε συμφιλιωμένοι με το λάθος και την αποτυχία. Αυτά φέρνουν την ταπείνωση και την ισορροπία στην ζωή μας, την συγχωρητικότητα.
Τι σέ γειώνει καθημερινά;
Αυτό που μέ γείωνε από παιδί: Η σκέψη του θανάτου, της ματαιότητας, τί νόημα έχουν τα πλούτη, τα κέρδη, η φιλοδοξία ή η εξουσία; Με αυτές τις σκέψεις βρίσκω το κέντρο μου και δοξάζω τον Θεό κάθε ημέρα.
Και φοιτήτρια ακόμα παντρεύεσαι και κάνεις οικογένεια. Ήταν κάτι που προέκυψε;
Στα 18 παντρεύτηκα και στα 20 γέννησα τον γιο μου. Ο γάμος προέκυψε, διότι αναπτύχθηκε εφηβικός έρωτας με τον μπαμπά του Βασίλη. Έγινα μαμά δύο χρόνια μετά. Ευτυχώς και με την βοήθεια του Γιώργου, του μπαμπά του γιου μου και της μητέρας μου, αλλά και της μητέρας του συζύγου μου, κατάφερα να τελειώσω την Φιλοσοφική Σχολή στα 4 χρόνια. Τούς είμαι ευγνώμων! Θυμάμαι τον Βασίλη να τόν έχω μαζί μου μικρούλη, βρέφος και να τόν θηλάζω στον δρόμο. Τόν γέννησα στις 17 Ιουλίου του 1986 και ξεκίνησα μαθήματα δύο μήνες μετά τον Σεπτέμβριο. Πήγαινα στην Φιλοσοφική Σχολή, και για να πάω να δώσω εξετάσεις, πονούσε το στήθος μου, έτρεχε, πίεζα για να βγει το γάλα στις τουαλέτες μίας καφετέριας απέναντι από τη Σχολή. Στεγαζόταν τότε η Φιλοσοφική στην Νομική επί της Σόλωνος. Και με το που τελείωνα τις εξετάσεις στην Σχολή, τρείς ώρες μετά, έρχονταν οι δικοί μου και μέ έπαιρναν έχοντας μαζί τον Βασίλη μωρό και τόν έβαζα αμέσως στο στήθος. Ξέρεις, μπορεί μία κατάσταση να ακούγεται δύσκολη και στρεσογόνα, αλλά τελικά να σέ γεμίζει με ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης και συναισθηματικής ανεθεκτικότητας. Αν στη ζωή σου έχεις αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις, αισθάνεσαι ότι μπορείς να τά καταφέρεις. Είσαι πιο σίγουρη για τον εαυτό σου. Να μην φοβόμαστε τις δυσκολίες!
Πώς ήσουν σαν μαμά;
Αυτό το ερώτημα θα ήθελα να τό απαντήσει ο γιος μου. Προσπάθησα, όμως, να τηρήσω όσο μπορούσα κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο του Νικόλαου Ματσανιώτη, ο οποίος ήταν μία εμβληματική προσωπικότητα της Παιδιατρικής. ΄Εγραφε : ''Γονιός σημαίνει να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος''. Στην πραγματικότητα μεγάλωσαμε μαζί με τον γιο μου. Ο γιος μου ήταν ένας εύκολος μπέμπης. Καθόλου γκρινιάρης. Τόν έπαιρνα όταν ήταν 3-4 ετών και τόν πήγαινα στην Επίδαυρο. Ουδέποτε φώναζε. Παρακολουθούσε. Είναι και ο εγγονός μου τώρα έτσι. Ο Λεωνίδας μού θυμίζει τον γιο μου ως παιδάκι. Τόν πάω στο θέατρο και δεν γκρινιάζει. Παρακολουθεί ήσυχος. Τώρα αν ήταν εδώ, παρότι μόλις 17 μηνών, δεν θα γκρίνιαζε. Θα μάς άκουγε, προσπαθώντας να ρουφήξει τις λέξεις που λέμε. Η νύφη μου είναι μία εξαίρετη σύζυγος, θαυμάσια μητέρα, πανέξυπνη, με διατριβή στο London School of Economics και πατρογονικές ρίζες από την Σαμψούντα της Μαύρης Θάλασσας. Δοξάζω τόν Θεό για την ευτυχισμένη και ισορροπημένη οικογένεια του γιού μου.
Πώς πέρασες το Πάσχα;
Το Πάσχα για μένα είναι το σημαντικότερο ορόσημο του χρόνου. Σταυρός και Ανάσταση, η καθημερινότητά μας. Ανεξαρτήτως Μεγάλης Εβδομάδας, προσπαθώ να προσεύχομαι πρωί και βράδυ και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Την Μ. Εβδομάδα πηγαίνω κάθε μέρα κάθε χρόνο. Είναι η επιστροφή στο κέντρο μου. Η ελληνική γλώσσα μέσα στην Εκκλησία χαϊδεύει τα αυτιά μου. Είναι η ψυχική μου ανάπαυση.
Πώς έχεις τόσο θάρρος και τα λες αυτά; Δεν φοβάσαι μην χαρακτηριστείς ως υπερβολική;
Είναι μεγάλη ματαιοδοξία να αρέσεις σε όλους και σε όλους. Είναι ανώριμο και επιπόλαιο. Δεν γίνεται να είσαι σε όλους αρεστή. Οι άνθρωποι θα πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, χωρίς να έχει σημασία αν έχουμε διαφορετική άποψη. Μπορούμε να συζητήσουμε για τις απόψεις μας, να πείσουμε ή να μην πείσουμε τον άλλον, αλλά στο τέλος της συζήτησης πρέπει να πρυτανεύει η αγάπη. Κυρίως να αγαπάμε εμείς, όχι να περιμένουμε να αγαπηθούμε. Όταν δίνουμε αγάπη στον άγνωστο, στον πλησίον, είμαστε εμείς στο τιμόνι της ζωής μας. Και η αγάπη επιστρέφει πάντα. Μπορεί όχι από τον ίδιο άνθρωπο, αλλά το ισοζύγιό της δεν χάνεται. Ο σίγουρος δρόμος, για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι να είμαστε αγαπημένοι μεταξύ μας.
