"Αγαπούσε το φαγητό και δεν έτρωγε ποτέ μόνη της. Λάτρευε ιδιαίτερα τα κέικ και την πουτίγκα, αλλά κυρίως ζούσε με μπριζόλες και σαλάτες", όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ο καλύτερος φίλος της σοπράνο Bruno Tosi.
Η διεθνής της καριέρα ξεκίνησε το 1947, όταν αναμενόταν να γίνει μια ολοκληρωμένη τραγουδίστρια όπερας. Όμως με τα 108 κιλά της ένιωθε άσχημα και θεωρούσε τον εαυτό της "άσχημη" και "ανεπιθύμητη".
Όταν μετά από την παράσταση "Αΐντα", που έδωσε στη Βερόνα, η Κάλλας δέχτηκε μια πολύ αυστηρή κριτική για την παχυσαρκία της, κατάλαβε ότι δεν πήγαινε άλλο. Ο Ιταλός που έγραψε την κριτική είπε, πως "του ήταν αδύνατο να βρει τη διαφορά ανάμεσα στα πόδια των ελεφάντων, που ήταν πάνω στη σκηνή και στα πόδια της "Αΐντα" την οποία έπαιχε η Κάλλας.
Η Μαρία έκλαψε, όπως κάθε νεαρό κορίτσι που θα δεχόταν μια δημόσια ταπείνωση, αλλά πείσμωσε τόσο, που αποφάσισε να αλλάξει ριζικά την εμφάνιση της.
Η Κάλλας άρχισε δίαιτα με σύμμαχό της ήταν το σύζυγό της Μενεγκίνι, ο οποίος αμέσως έδωσε εντολή στον μάγειρα να αλλάξει το μενού. Τα γλυκά εξαφανίστηκαν από το σπίτι του ζευγαριού. Το μεσημεριανό της Κάλλας περιελάμβανε ψητά φιλέτα, βραστά λαχανικά και ψάρι.
Αλλά δεν αρκέστηκε στην δίαιτα...
Στις αρχές του 1954, η Μαρία επισκέφθηκε μια ελβετική κλινική, την οποία διηύθυνε ο δρ Πάουλ Νίχανς, πρωτοπόρος στη θεραπεία με ζωντανά κύτταρα· ο δρ Νίχανς της έκανε ενέσεις αποξηραμένου εκχυλίσματος ορμόνης για να διεγείρει το ενδοκρινικό της σύστημα, μειώνοντας έτσι το βάρος της σε 74 κιλά. Ανικανοποίητη από την πρόοδό της, ζήτησε άλλη θεραπεία από τον Νίχανς, η οποία συνίστατο σε έγχυση ιωδίνης στον θυρεοειδή αδένα. Υπήρξαν επίσης φήμες που υποστήριζαν ότι επισκέφθηκε και άλλον έναν Ελβετό γιατρό για επιπλέον ενέσεις, και η υπερβολική δόση ιωδίνης τής προκάλεσε υπερδιέγερση του θυρεοειδούς. Παρά το ρίσκο για την υγεία της, τα αποτελέσματα της άρεσαν: ζύγιζε πλέον 64 κιλά.
Παρότι η Μαρία ήταν ευχαριστημένη με την καινούργια της σιλουέτα, άρχισε να κάνει κι άλλες αλλαγές στην εμφάνισή της. Υπάρχουν στοιχεία ότι κατέφυγε σε πλαστική εγχείρηση για σύσφιξη των μπράτσων της.
Η Μαρία έκανε επίσης βλεφαροπλαστική, και αργότερα έβαλε θήκες στα μπροστινά της δόντια για να κλείσει το κενό ανάμεσά τους. Ωστόσο δεν της άρεσαν οι γάμπες της, που τις ένιωθε δυσανάλογες με το αδυνατισμένο σώμα της, και συμβουλεύτηκε διάφορους πλαστικούς χειρουργούς, οι οποίοι αρνήθηκαν να την υποβάλουν σε επέμβαση εξαιτίας του προβλήματος κατακράτησης υγρών που είχε.
Από τότε, δεν έχει φάει ποτέ ζυμαρικά ή την αγαπημένη της σάλτσα βοδινού ή ταρτάρ.Όταν έγραφε συνταγές (αυτό ήταν το αγαπημένο της χόμπι) φανταζόταν πώς έτρωγε όόλα αυτά τα φαγητά και έβρισκε μια παρηγορητική απόλαυση σε αυτό. Η ίδια μαγείρευε πολλά πιάτα, όπως ομελέτα ντομάτας, ανατολίτικο μοσχάρι, σάλτσα μπεσαμέλ, κέικ σοκολάτα και ένα κέικ που το ονόμασε "My Cake" (με πάρα πολλή ζάχαρη).
Ενώ οι καλεσμένοι της στα πάρτι κεράζονταν λιχουδιές, η Μαρία Κάλλας δοκίμαζε μόνο μερικές μπουκιές. Έπινε σπάνια κρασί, αλλά εξακολουθούσε να απολαμβάνει τη σαμπάνια.
"Ήταν όπως πολλές άλλες γυναίκες που πάλευαν με το βάρος όλη τους τη ζωή", έλεγε ο Bruno Tosi.