Άλλοτε με εκρηκτικά χρώματα, άλλοτε με τη χρήση του δωρικού δίπολου μαύρου- χρυσού, άλλοτε πάλι με γλυπτά, όπως Ηράκλειες στήλες αλλά και κατασκευές από μέταλλο, η Ειρήνη Δρόσου ζει κι εργάζεται στη Σαντορίνη, τη γενέτειρά της που αποτελεί και τον πυρήνα της δουλειάς της.
Με πρωταρχικό στοιχείο τη λάβα σε κάθε της μορφή και το κυκλαδίτικο φως που λούζει και αναδεικνύει κάθε απόχρωση και κάθε αντικείμενο η Σαντορίνη δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί αέναη πηγή έμπνευσης για την εικαστικό. Ορισμένα από τα γλυπτά της -μια ποιητική σύνθεση από στάχυα και ένα κληματόφυλλο με τον καρπό- αποτελούν άλλωστε και σημεία αναφοράς πλέον καθώς στολίζουν το νησί σε κομβικά σημεία.
Η Ειρήνη Δρόσου, ανήσυχο πνεύμα πειραματίζεται σε κάθε νέα της δουλειά με διαφορετικά υλικά (ατσάλι, σίδερο, πλεξιγκλάς, σινική μελάνι, λάδια, χρυσό κι άλλα πολλά) και τεχνικές, ενώ μία από τις αγαπημένες της φιγούρες είναι η θηλυκή μορφή.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ημεροβίγλι και παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήρι του Τάκη Σκοινά, ενώ τέλειωσε και τη σχολή αγιογραφίας δίπλα στην Αδαμανατία- Μπίλλια Γιαννοπούλου. Μέντοράς της όμως έγινε η γλύπτρια και ζωγράφος Βασιλική Τσεκούρα που της έμαθε τη δύναμη και τη γοητεία της αφαίρεσης, έναν δρόμο που ακολούθησε και η ίδια στο έργο της. Η εικαστικός μετρά ήδη επτά ατομικές εκθέσεις και είκοσι ομαδικές εκθέσεις, ενώ έχει βραβευθεί από τον Όμιλο Τεχνών & Λόγου της UNESCO.
-Πως νιώθετε ότι σας έχει διαμορφώσει ως καλλιτέχνη ο τόπος σας, η Σαντορίνη;
Πρωταγωνίστρια η λάβα από τα σπλάχνα του ηφαιστείου. Το νησί μου είναι σαν να επιπλέει θαρρείς επάνω στη θάλασσα. Επιβλητικό καθώς στέκει μεταμορφώνεται διαρκώς στις εναλλαγές του φωτός. Είναι σαν να κινείται σε έναν επαναληπτικό χώρο μάζα σκιάς στην όλο δύναμη ζωή του. Εδώ διαγράφεται η πορεία του και η πορεία μου. Γνωρίζοντας τώρα πια ότι γεννήθηκα για να προσπαθήσω μια σταγόνα στον ωκεανό της δημιουργίας να αγγίξω.
-Πως ήταν άραγε να είσαι παιδί και να μεγαλώνεις στο Ημεροβίγλι;
Ανέμελα και πολύ όμορφα. Ήταν μια υπέροχη εποχή της ζωής μου. Νιώθω πολύ ευγνώμων γι’αυτό.
-Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τις τέχνες και πως αποφασίσατε να ακολουθήσετε αυτό το μονοπάτι;
Από παιδί με γοήτευαν όλες οι μορφές τέχνης. Ο πατέρας μου όντας μουσικός θυμάμαι να μας νανουρίζει με το ακορντεόν εμένα και την αδερφή μου με τα ‘’Κύματα του Δουνάβεως’’, επίσης και η γιαγιά μας έπαιζε ακορντεόν. Εγώ προσπάθησα να μάθω κιθάρα αλλά δεν τα κατάφερα με τημουσική. Θυμάμαι ότι ζωγράφιζα παντού σε όποια επιφάνεια μπορείτε να φανταστείτε, και λάτρευα να παίζω κουκλοθέατρο στα μικρότερα μου ξαδέρφια.
Στις χριστουγεννιάτικες διακοπές πηγαίναμε στην Αθήνα με την οικογένειά μου. Από πολύ μικρή θυμάμαι τις επισκέψεις μας σε διάφορα Μουσεία και σε πολύ όμορφες θεατρικές παραστάσεις. Ο πατέρας μου μεγαλωμένος κάτω από την Ακρόπολη στο φανάρι του Διογένη πάντα μας πήγαινε καιμέναμε εκεί, επίσης θυμάμαι πολύ έντονα να σεργιανίζουμε στα σοκάκια της Πλάκας. Τα ερεθίσματα υπήρχαν παντού. Θαύμαζα και θαυμάζω τις αγιογραφίες στις εκκλησίες από τους καταπληκτικούς καλλιτέχνες των περασμένων αιώνων. Δε σας κρύβω ότι και εγώ διδάχτηκα την Κρητική τέχνη της Αγιογραφίας στη σχολή της κυρίας Αδαμαντίας, αλλά τελικά με κέρδισε η σύγχρονη τέχνη.
-Είστε επίσης μια καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί πολλά υλικά και μεθόδους. Τι σας προσφέρει το καθένα ως μέσο έκφρασης;
Τα διευρυμένα όρια είναι οι βασικοί πυλώνες της ελευθερίας, της έκφρασης στην σύγχρονη τέχνη. Τα έργα μου δεν είναι διακοσμητικά, αλλά έργα κριτικής σκέψης. Όρια δεν υπάρχουν μπορείς να πας όσο μακριά αντέχεις αρκεί να το νιώσεις. Η επίρρωση των έργων μου είναι ο αισθησιασμός της τρυφερότητας και της αναρχίας. Η κρυφή έλξη της Αλχημείας δρα καταλυτικά στο να καταπιάνομαι με διάφορα υλικά κάθε φορά.
Οι πειραματισμοί μου είναι αέναοι και η προσπάθεια μου δεν σταματάει. Η ελευθερία στην τέχνη μου προκύπτει από την γνώση της πειθαρχίας. Όλα μου τα έργα είναι ένα έργο, που κάθε φορά εξελίσσεται. Μπορεί να απομακρύνομαι καλλιτεχνώντας διάφορα υλικά, όπως ατσάλι, σίδερο, πλεξιγκλάς, σινική μελάνι, λάδια, χρυσό κι άλλα πολλά, αλλά ναι, νιώθω τη λάβα να πάλλεται και η ενέργεια της ίσως είναι αυτή που με καθορίζει ως καλλιτέχνη, όπου πάντα επιστρέφω σε αυτήν με δέος.
-Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς;
Η τελική έκρηξη εδώ είναι η σιωπή. Η μελωδία έχει εκκωφαντικές παύσεις και έτσι καταλαβαίνουμε την ένταση της έκρηξη της. Η έμπνευση μου νιώθω ότι πηγάζει από όλες τις αποκρυσταλλώσεις που έχουν γίνει στην εκάστοτε περίοδο της ζωής μου, άλλοτε με έντονες εμπειρίες και άλλοτε σε απόλυτη νηνεμία, όπουκαταγράφονται στα έργα μου.
-Ποιος καλλιτέχνης θαυμάζετε εσείς πολύ και πως έχουν συμβάλει στην δική σας διαδρομή;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Jackson Pollock γεννιέται από το χάος, αλλά εκφράζει την αρμονία. Ο Γιάννης Κουνέλης μας διδάσκει ότι η τέχνη είναι ένας καινούριος λόγος κάθε εποχής.
Η αείμνηστη δασκάλα μου και μέντοράς μου Βασιλική Τσεκούρα, όπου κοντά της στο Παρίσι μου εμφύσησε το μεγαλείο της σύγχρονης τέχνης, και της οφείλω πάρα πολλά. Ο Yves Klein για τα ανεπανάληπτα έργα του με το απόλυτο μπλε, ο Gustav Klimt για την εικονιστική αφηρημένη ζωγραφική του. Θαυμάζω και αγαπώ πολλούς καλλιτέχνες, σύγχρονους και κλασικούς και πολλούς νέους που νιώθω τον ενθουσιασμό τους το πάθος τους κι αυτό με μαγεύει.
Τα ταξίδια μου (όταν επισκέπτομαι τις μεγάλες Μητροπόλεις του κόσμου) δρουν καταλυτικά στην εξέλιξη και στην διαύγεια μου. Νιώθω να κοινωνώ από την Φαιά ουσία της ιστορίας και αισθάνομαιτην ενστάλαξη της αναζήτησης προς το μέλλον.
-Σας δυσκολεύει ως δημιουργό το γεγονός πως επί μήνες στο νησί κατακλύζεται από τουρισμό; Σας αποσπά;
Ίσα-ίσα είναι όμορφο να βλέπεις ότι μοιράζεσαι αυτό το θαύμα της φύσης που είναι ο τόπος μου η Σαντορίνη. Ένα ηφαίστειο με τόσο όμορφη ενέργεια, και την Καλντέρα να το αγκαλιάζει. Οι αναρίθμητοι επισκέπτες από όλο τον πλανήτη φεύγοντας από το νησί έχουν μέσα τους (άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο) ο καθένας τους αυτό που μπορεί να εισπράξει από το ζωντανό έργο τέχνης του θεού. Και όταν πραγματικά θέλεις να μονάσεις και να δημιουργήσεις βρίσκεις παντού τον τόπο και τον χώρο σου.
-Με ποια ενότητα έργων σας θα συστηνόσασταν σε κάποιον που δεν σας γνωρίζει ενδεχομένως;
Ο Γ. Μπουζιάνης είπε ότι ‘’το έργο μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός’’, έτσι πιστεύω και γω, ότι αισθανόμαστε όλοι οι καλλιτέχνες σε όλες τις μορφές τέχνης. Διότι διαφορετικά θα ήταν ανειλικρινές. Ένα έργο πρέπει να είναι τοποθετημένο στην εποχή του, να ερμηνεύει την εποχή του, να προσαρμόζεται σε αυτήν και ταυτόχρονα να δίνει την εντύπωση της αιωνιότητας. Είναι τόσο δύσκολο κεφάλαιο για όλους να συστηθείς και να πεις (εγώ). Όπως σας προείπα όλα μου τα έργα είναι ένα. Το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί είναι να εκτεθείς ή να προβληθείς, δεν είναι αυτός οκαθαυτός σκοπός μου. Αλλά έρχεται κι αυτό και είμαι ευγνώμων. Το μεγαλείο της σύγχρονης τέχνης και η αλήθεια της με κυριεύουν. Η τυχαία αρμονία αναδύεται απρόσμενα λες και καταθέτεις στον καταθέτη.
-Πάνω σε τι δουλεύετε αυτή την περίοδο;
Αυτή η περίοδος είναι κάτι σαν επανεκκίνηση. Έχω αρκετό καιρό να μπω στο ατελιέ μου αλλά η δημιουργία δεν σταματάει ποτέ. Οι σκέψεις καταγράφονται στο χαρτί και αυτό γίνεται οπουδήποτε. Η δύναμη που με ωθεί είναι ότι ελπίζω να εκπλήσσω διαρκώς τον εαυτό σου. Η γοητεία της μετουσίωσης της έμπνευσης σε ύλη είναι μητρικά μυστηριακή. Όταν έρθει η ώρα στον άχρονο χρόνο μου και όντας σε αυτή την κατάσταση της δημιουργίας, είναι ανάγκη στο να αφεθείς εκτός ορίων αναζητώντας νέες συνθήκες και υλικά. Δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς εάν δεν έχεις το θάρρος να απομακρυνθείς από την ακτή. Το Θαυμαστό είναι μια ανισορροπία ισορροπημένη. Αυτούς τους δύο αντίθετους ρυθμούς που βρίσκονται στα ανάγλυφα της αρχαίας Ολυμπίας. Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι καλλιτέχνης. Είναι προνόμιο. Είναι ένας ποιητικός τρόπος ζωής.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
